🌵 Dzień 17 – Asceta, który chciał coli

Świątynia wyglądała jak coś, co pustynia wymyśliła dla zabawy.

Ściany z piasku, dach z cienia, dzwon zrobiony z podziurawionej puszki.

Rajesh wszedł pierwszy, z powagą kapłana, który właśnie odkrywa nowe wcielenie Boga.

Deepak zawołał:

– Halo? Ktoś tu jeszcze żyje, czy tylko kurz odprawia modlitwy?

W środku siedział mężczyzna.

Chudy, nieruchomy, z brodą, która wyglądała jak czas sam w sobie.

Oczy miał zamknięte. Skóra przypominała popiół.

Rajesh uklęknął. Deepak szturchnął go patykiem.

– Umarł, prawda? – spytał.

– Nie – odpowiedział Rajesh. – On po prostu milczy od zbyt wielu lat.

Cisza trwała tak długo, że nawet wiatr zaczął się niecierpliwić.

I wtedy asceta poruszył się.

Ledwie, jakby wracał z bardzo dalekiego miejsca.

Otworzył usta i szepnął:

 – Macie colę?

Deepak zamarł.

– Co?

– Colę – powtórzył asceta, prawie niewyraźnie. – Z bąbelkami…

Deepak przeszukał plecak.

Kamyki, piasek, jeden suchy listek Pedro Peyotla.

Zero coli.

Spojrzał z bezradnością na Rajesha.

Rajesh pokręcił głową.

Asceta uśmiechnął się.

Najspokojniej na świecie.

Jak ktoś, kto właśnie zrozumiał żart wszechświata.

Potem jego ciało zaczęło się rozpływać — nie znikało, tylko miękło, jakby stawało się częścią powietrza.

Gdy całkiem zniknął, na piasku została mała rudraksha, połyskująca jak kropla łzy w słońcu.

Rajesh wziął ją do dłoni, obejrzał, a potem powiedział:

 „Nawet milczenie zostawia ślad, jeśli było prawdziwe.”

Deepak wyjął z kieszeni kamyk i położył go obok.

– Na wypadek, gdyby wrócił po kaucję – mruknął.

Rajesh zapalił lampkę oliwną.

Płomień drżał, jakby też chciał się roześmiać.

Ja zapisałem w notesie:

„Niektórzy odchodzą po odpowiedź.

Inni – po łyk coli.

A czasem Shiva zostawia po nich łzę w kształcie rudrakshy.”

— Arun

---

In a crumbling desert temple, the saints find an old man silent for twenty years.

He opens his eyes and whispers:

 “Do you have cola?”

They don’t.

He smiles, dissolves into light, leaving only a single rudraksha on the sand.

Rajesh says:

“Even silence leaves a trace — if it was true.”

Arun writes:

“Some leave for answers. Others, for a sip of cola.”